Toen ik voor het eerst in Italië aankwam, zat ik in een van de gezellige cafés aan de promenade van Rimini en wist niet hoe ik om een kopje koffie moest vragen. De slanke brunette serveerster keek me lange tijd doordringend aan, glimlachte en kwam toen naar boven en vroeg "caffè"?
Ja, ik wilde echt koffie! Brandend, geurig, een beetje bitter en laat een aangename afdronk achter. En het zou geweldig zijn, het Italiaanse menu opzij zetten, naar haar glimlachen en zeggen: "Si! Vorrei ordinare una tazza di caffè!" of gewoon "Cappuccino, per favoriet!" In plaats daarvan moest ik gewoon wijzen op de lijn van de aangeboden drankjes en desserts van het menu en voor mezelf een lied zingen dat bekend was uit de kindertijd.
Slechts een paar maanden later, toen ik terugkeerde van een café in Moskou in de hevige herfstregen, betrapte ik mezelf erop dat ik al lang Italiaanse woorden kende. En die ongemakkelijke situatie voor mij met een gebrek aan kennis van de Italiaanse taal kan een grap worden, geef me een lied aan de serveerster. Ze zou me zeker begrepen hebben.
Om eerlijk te zijn, spreken we allemaal een beetje Italiaans, en sinds onze kindertijd. Slechts één zin aanvinken? En zeg dan niet dat je dit verhaaltje voor het slapengaan nooit hebt gelezen!
"Cipollino tijdperk figlio di Cipollone e aveva sette fratelli: Cipolletto, Cipollotto, Cipolluccio e così di seguito, tutti nomi adatti ad una famiglia di cipolle"
"Ik ben een vrolijke Cipollino, ik ben opgegroeid in Italië. Waar sinaasappels, citroenen en olijven rijpen ..." Herinnert u zich?
Italiaans is onmogelijk zonder geschiedenis! Het is overal: in Romeinse fonteinen en Venetiaanse gondels, op de Verona-binnenplaats van Julia en het schijnbaar eenvoudig ogende gebouw van La Scala, Milaan. Het kleine stadje Omenia heeft zijn eigen geschiedenis. Het was hier, in Noord-Italië, aan de oever van een meertje d'Orta, meer dan 90 jaar geleden werd de jongen Gianni geboren, de auteur van het verhaal van de ui-jongen en zijn vrienden, fruit en groenten. Trouwens, een geweldige manier om de namen te oefenen.
Oefen het? Uien - cipolla, citroen - limone, tomaat - pomodoro, wilde aardbei - fragoletta, aardappel - patata, wortel - carota, peper - peperone, mandarijn - mandarino, banaan - banaan.
De Italiaanse taal is goed en begrijpelijk voor ons omdat veel woorden worden gelezen zoals ze zijn geschreven. We benadrukken de voorlaatste lettergreep en beginnen Italiaans te spreken.
Na Cipollino herinneren we ons nog een Italiaans karakter. Nee, niet Pinokkio, maar de Pinokkio-jongen. De auteur, Carlo Lorenzini (Italiaans: Carlo Lorenzini), werd geboren in 1826 in Florence. Na 30 jaar veranderde de schrijver zijn echte naam in het pseudoniem Collodi (itl. Collodi) ter ere van de naam van een klein dorp waar zijn moeder werd geboren. Het verhaal van de houten jongen heette "Le avventure di Pinocchio. Storia d'un burattino". Een "Pinocchio" uit het Italiaans vertaalt zich als "pop."
Zowel Cipollino als Pinocchio hebben hetzelfde lot: beide zijn opgegroeid in grote gezinnen die niet de moeite namen om namen voor zichzelf te verzinnen. Een vriend van de houtbewerker die Pinocchio zag, vertelde het volgende verhaal: "Ik kende ooit de hele Pinocca-familie: mijn vader heette Pinocchio, mijn moeder was Pinocchia, de kinderen waren Pinocchio en iedereen voelde zich geweldig."
Zoals bekend is uit de Russische versie van het verhaal, was Pinocchio erg nieuwsgierig en doorboorde hij de ketel die op canvas was geschilderd met zijn lange neus. Ik wilde echt eten.
Trouwens, de volgende dag, na mijn niet zo succesvolle geschiedenis van het bestellen van koffie, ging ik 's ochtends naar het strand. Net voorbij dat café. De eigenaar van het etablissement kwam me tegemoet. Een brede glimlach scheen op zijn gezicht. Hij raakte de toppen van mijn vingers aan, keek in mijn ogen en zei zachtjes: 'Ciao!' Op tafel stond, speciaal voor mij, al een warme kop koffie.
"Ciao!" Zeg de Italianen en zeg hallo. "Ciao!" Ze zeggen, tot ziens tot de volgende spoedig vergadering. En hierin lijkt het mij een speciale charme.
