In het laatste nummer verlieten 78 forse voorhoofden de gevangenis en, na vreugdevol de omliggende rijke landgoederen te hebben beroofd, besloten de verdediging op de Vesuvius te houden. De lokale krachten van orde en orde in de persoon van de praetor Claudius, zuchtend, maakten zich los van gelukzalig nietsdoen en begonnen de kwestie met ongebreidelde slaven krachtig op te lossen.
Enerzijds beschouwde niemand Spartak en zijn gopbedrijf als een serieuze bedreiging. Nou, gladiatoren, ze weten hoe ze moeten vechten, dat klopt. Maar hoeveel zijn er? Honderd? Two? Een frivool bedrag, als je erover nadenkt.
Aan de andere kant moest het probleem de eerste keer worden gesloten zodat de geldzakken niet meer klagen, dus besloot Claudius genoeg mensen te verzamelen.
In totaal trok hij ongeveer 3.000 mensen mee naar de voet van de vulkaan - al vergelijkbaar met een volwaardig legioen. Alleen de selectie van jagers werd uitgevoerd op het principe van "we zullen iedereen verzamelen die geen spijt hebben, inclusief de conciërges, ze hebben wapens."
Zich realiserend dat in een directe confrontatie ook zijn 'adelaars' konden vliegen, begon Claudius de Vesuvius niet te bestormen. Maar hoe alle handlangers te doden, er zal niemand zijn om de vloeren te wassen. In plaats van kunshtyuk te beklimmen, kampeerde de praetor precies op het enige pad naar de top, bouwde haastig enkele vestingwerken van de kant van de vermeende vijand en begon te wachten.
De berekening was eenvoudig: er is niets te eten op de Vesuvius en koelkasten zijn nog niet uitgevonden. Dus, zelfs als elke weggelopen gladiator erin slaagde om een paar pakjes "Men's Food, 3 kg" naar de top te slepen, zouden ze het nog niet lang volhouden. Of ze zullen alles zelf verslinden, of het zal opdrogen. En om nog maar te zwijgen over het water waarmee over het algemeen stress heerst. Bijgevolg zullen slaven zitten, zitten en naar beneden gaan, opgeven of vechten - het is sowieso niet zo belangrijk, ze zullen nog steeds verzwakt zijn. Met de taak om honderd of twee Buchenwald-forten te onderwijzen, zouden drieduizend "milities" volledig zijn afgehandeld.
Eigenlijk zijn Spartak, Crixus en een andere leider van de gladiatoren, gekozen net op de Vesuvius, Enomai (de naam kan niet worden onthouden, we geven het alleen uit liefde voor historische waarheid), al het bovenstaande ook perfect begrepen. En ja, het eten op de Vesuvius was echt een definitief tekort. Op de een of andere manier dachten de slaven er niet eerder aan - er waren veel smakelijke landgoederen in de buurt, waarom denken aan de toekomst? Daarom moest ik snel manieren bedenken om uit een onaangename situatie te geraken.
De beslissing, zoals de vorige keer, werd niet genomen vanuit een goed leven, maar vanuit hopeloosheid - dit verklaart zijn enige bevriezing. En het feit dat in de gladiatoren van lafaards nooit is gevonden. Nadat ze hun hoofden hadden afgekrabd, begonnen de voormalige slaven wijnstokken, klimop en andere min of meer sterke vegetatie te verzamelen, die in de Vesuvius in een behoorlijke hoeveelheid was. Daarna van de verzamelde, vloekend op een ongewone bezetting, belegerden de belegerde touwen en touwen. Met behulp waarvan ze stilletjes afdaalden van de andere kant van de piek.
Op een aangename Italiaanse nacht kwamen onverwachte gasten naar het kamp van Claudia. Hongerig en heel boos op een workshop gedwongen klimmen. Claudius 'jonge volgelingen konden geen serieuze weerstand bieden en werden gedeeltelijk gedood, gedeeltelijk verspreid in de omgeving met grote schoppen.
Nadat ze zichzelf hadden gegeten met voorraden van anderen, kwamen de gladiatoren twee nieuws te weten: goed en niet zo goed. Goed - Claudius, hoewel hij een soort arbeidsmigranten onbegrijpelijk bracht, maar hun wapens waren een beetje beter dan die van de slaven. Dat is ongetwijfeld nuttig - het bedrijf Spartak heeft er gebruik van gemaakt, ook al bereikte het niet het niveau van een volwaardige legervoorraad. Het slechte nieuws is dat burger Enomai stierf in een nachtslachting.
Het plezier in de campagne ging verder met een logisch resultaat - boze autoriteiten wezen de praetors erop dat het probleem met arrogante roerende zaken moest worden opgelost.
De tweede praetor verzamelde 2.000 mensen, bewapende zichzelf en ging aan het werk, in de hoop de verliezer Claudius te tonen hoe om te gaan met de lagere werelden.
En of hij slaagde of niet, zullen we snel ontdekken.
Gebaseerd op geschiedenisplezier
