In het laatste nummer vond de zeis op de steen - Rome verzette zich tegen de brutaliteit en numerieke superioriteit van de weggelopen slaven met koude berekening en de ijzeren legioenen van Crassus. Nadat hij de problemen met de vechtlust van zijn troepen had opgelost, dreef Mark Licinius de vijand onophoudelijk terug naar het zuiden, en ging af en toe kleine schermutselingen aan met de Thracische troepen die achterbleven of waakzaam waren.
De proconsul had echter geen haast om in contact te komen met de belangrijkste krachten - nou, wat voor zo'n "Russische roulette", er kan van alles gebeuren, het is een sluwe uitvinding. Tegen de zomer van 71 voor Christus bereikte de bloedige achtervolging de belangrijkste slavenbasis in de buurt van de stad Furies, waar Spartak probeerde zich voor te doen als een Wit-Russische partizaan en verspreidde zich door het hele gebied zonder een beslissende strijd aan te gaan en een beroep te doen op de steun van de lokale bevolking die ze niet hadden afgesneden tijdens de overvallen, maar eerder verrijkt.
Het is echter niet gelukt. Toch is het zuiden van Italië niet bijzonder rijk aan bossen en moerassen, er is nergens lang te verbergen voor bestraffende detachementen, vooral met een dergelijke menigte, hoewel het dunner wordt onder waakzaam toezicht van Crassus. Ja, en ook met de treinen bergafwaarts is het niet gelukt. Nadat Mark een afzonderlijk detachement van slaven van 10.000 mensen tegenkwam en het met nul vermenigvuldigde, en vervolgens de belangrijkste krachten van de voormalige gladiator bereikte, stopte Spartak met het cosplayen van de Wit-Russen en wendde zich opnieuw tot zijn favoriete rol als leider van een zigeunerkamp.
De retraite begon op een vlucht te lijken en alle deelnemers renden naar de stad Regius, gelegen direct naast de zeestraat die Italië scheidde van Sicilië. Trouwens, de eerste twee grootschalige opstanden van slaven vonden precies op het gezegende eiland Trinacria plaats, dus Spartak bezat niet alleen tactische berekening, maar ook een goed historisch geheugen. Nogmaals, op Sicilië is er een zeer goede vulkaan Etna, er is waar je buiten kunt zitten ...
Maar zelfs in zeer moeilijke omstandigheden begreep de Thraciër goed dat zelfs op de kaart deze overlaat tussen het eiland en Italië een paar millimeter in beslag neemt - je kunt het toevoegen, in het leven zal het bijna onmogelijk zijn om het te overwinnen zonder geïmproviseerde middelen. Vooral de hele horde, waarop, zoals altijd, veel niet-strijders, waaronder het vrouwelijk geslacht, zijn geslagen.
Nog steeds spuwend vanuit Crassus in de buurt van de Furies, kwam Spartacus in contact met de Cilicische piraten, die op dat moment napalm verbrandden over de Middellandse Zee, en legde een enorme bout op de pogingen van Rome om hen op de een of andere manier te omheinen. Het plan van de leider van de slaven was eenvoudig - om snel af te breken naar Sicilië, gelukkig kreeg de plaatselijke profeet categorisch de hele bevolking exorbitante acties, gerechtvaardigd door de "strijd tegen de mogelijke invasie van slaven", en het oprichten van een opstand op het eiland was net zo eenvoudig als het beschieten van peren. Ga daar zitten, vul het leger aan en bedenk dan al meer opties.
Maar het groeide niet samen. De piraten haastten zich op de een of andere manier niet te hulp, ondanks alle afspraken, hetzij van het ontvangen van geld uit Rome, of van Mithridates, die erg blij was om nieuws over Italiaanse messes te ontvangen, of gewoon van aangeboren schade. Crassus, wrijvend in zijn handen, gebruikte de methode van praetor Claudius, maar op een hoger technisch niveau.
In plaats van afzonderlijke wegen naar de "teen van de laars" te blokkeren, beval Mark dom om een lange (55 km) en brede gracht te graven, waardoor hij verder werd versterkt met een muur. Als de slaven bezwaren hebben, zullen ze proberen zich te bemoeien met het engineeringwerk, dat wil zeggen dat ze zelf op alleen legioenen zullen lopen die hierop wachten. Als de Romeinen hen toestaan te graven, blijven ze opgesloten op het schiereiland, waar niets speciaals te eten is. Bovendien wordt met behulp van dergelijke versterkingen een andere belangrijke legertaak uitgevoerd - "Vermoei de soldaat". En dan om alles te decimeren - je zult geen vechters opslaan.
Na een kort therapeutisch vasten volgens alle voorschriften van alternatief begaafde geneeskunde, die niet door wilden gaan met de methoden van Dr. Malakhov, werden de slaven gedwongen te stormen - wat Crassus in feite zocht. Op de een of andere manier gooide een sloot met al het afval dat speciaal voor deze zaak was verzameld, Spartak in staat om zijn jagers uit de rampzalige cape te leiden, maar verloor tegelijkertijd heel, heel veel - ze schrijven dat slechts een derde van de oorspronkelijke troepen uit de omsingeling konden komen.
Ondertussen verspreidde het nieuws zich door heel Italië, wat even onaangenaam was voor beide strijdende partijen: sms ging naar Lucullus en Pompey en bovendien trekken ze zichzelf nu op de dansvloer. Hoe heeft dit nieuws Spartak begrijpelijk gemaakt, waarom Crassus zich heeft verdraaid? Het antwoord is ook eenvoudig - Mark, ziet u, drijft deze slaven in de staart en manen, en nu zal de beruchte Pompeius komen en alle glorie wegnemen ?! Nou nee!
De proconsul wierp zijn gebruikelijke slijm weg en snelde de slaven achterna, wilde de vijand zo snel mogelijk inhalen en hem prachtig aan de kruisen hangen volgens alle kanunniken van de Romeinse feng shui.
Spartak, die het lot van een geomancy-accessoire niet wilde, rende naar de stad Brundisy op de "hiel van de laars", en wilde op zijn minst oversteken naar de Balkan, waar ze vervolgens zouden worden gemarteld om ernaar te zoeken. Maar toen hij naar de stadsmuren keek en naar de lokale analoog van het programma "Tijd" luisterde, realiseerde hij zich:
- Er is geen manier om de stad snel te nemen en Crassus is onderweg.
- Lucullus (of liever zijn naamgenoot, dat dingen weinig veranderen) staat op het punt hier met nieuwe kracht te landen.
Probeerde dit betreurenswaardige nieuws aan het personeel te brengen, de Thraciër was niet echt in staat om het moreel te herstellen - een apart detachement kwam uit zijn leger, dat besloot om de plotseling verbijsterde Spartak te laten zien hoe hij de stad kon innemen en allerlei lukululls over de zee kon gooien met hun petten. Duizeligheid door succes is echter gevaarlijk.
Zoals Crassus demonstreerde door de dappere separatistische slaven in de kleinste mate uit te rollen. Alleen de plotselinge aankomst van de cavalerie in de persoon van de belangrijkste strijdkrachten van Spartak redde de aanmatigende voortvluchtigen van volledige en totale vernietiging. Maar ondanks dit moesten de slaven zich nog steeds haasten.
De volgende schermutseling vond al plaats in de stad Petelia (zoals een nieuwsgierige lezer op de kaart kan zien, in een poging om op een of andere manier los te komen van de haastige Crassus van slaven in het zuiden van Italië, begon hij behoorlijk te trillen). Plart stopte plotseling met de terugtocht, en spartelde zeer pijnlijk in de richting van de geavanceerde detachementen van de Romeinen, waarbij hij een van de consuls van de commandant ernstig verwondde en zijn eigen troepen zeer tevreden stelde.
Deze laatste was waarschijnlijk tevergeefs. Een egel is duidelijk dat onder dergelijke omstandigheden de voortvluchtigen het niet lang volhouden - niet Crassus, dus Lucullus of de briljante Pompeius zullen ze nog steeds vinden en vernietigen, Italië is klein, iedereen kan zich niet verbergen. Daarom wilde Spartak ook de vijand tot uithongering brengen en tegelijkertijd dringend proberen meer opties te vinden voor noodevacuatie van het schiereiland. Maar zijn jagers, na de overwinning, verheugden zich anders - het is goed, zeggen ze, om te veranderen, met Crassus naar een schoon veld te gaan en hem los te laten, zo'n rot, dat is alles voor een korte tijd.
Spartak, hoewel hij de militaire leider van slaven was, had geen absolute macht in zijn leger - niet het niveau van organisatie en discipline. Al zijn management berustte uitsluitend op persoonlijk gezag, en het was gewoon het moment waarop de jongens die niet over strategisch denken beschikten, zelfs niet als een gemiddelde kakkerlak, niet zoals een egel, hun belangrijkste punt niet zouden begrijpen als hij weigerde zo duidelijk en scherp te worden als voorheen.
Spartacus moest zich onderwerpen. Hij verzamelde al zijn kracht en gaf Crassus de beslissende strijd.
De lichamen van de gladiatorleider zijn nooit gevonden.
6.000 slaven die dachten overgave na de nederlaag, werden opgehangen aan kruisen langs de weg van Capua, waar het allemaal begon, naar Rome.
Crassus, gelukkig naar de hoofdstad met goed nieuws, nors vrijwel, te horen dat hij niet de eerste man in het dorp was, niet hij.
De gelukkige Pompeius, die erin slaagde enkele kleine, enkele duizenden hoofden, een detachement van slaven, te onderscheppen, naar het noorden te draperen van de plaats van nederlaag, sneed ze schoon en vertelde iedereen dat terwijl Crassus bezig was met het uitzoeken van eenvoudig vlees daar, hij, Gnei, de wortel elimineerde alle problemen, de gevaarlijkste rebellen en voortvluchtigen.
Mark Licinius werd ook geëerd, maar de triomf die hij zo graag wilde, kon worden vergeten - hij ging naar Pompeius, en voor het grootste deel voor overwinningen in Spanje. Slaven, zelfs als ze zo cool waren, konden niet tot een grote overwinning worden getrokken.
Enkele maanden lang stonden directe concurrenten om de macht, die geen troepen hadden ontbonden onder verschillende voorwendsels, in de buurt van Rome, wat de burgers en de senaat grote zorgen baarde. Uiteindelijk kwamen Crassus en Pompey na lange dansen met een tamboerijn overeen het bloedbad niet te regelen en aanvaardden de titels van consuls.
Na de nederlaag zal Zuid-Italië nog lang koorts hebben. In 62 voor Christus kunnen de overblijfselen van diezelfde slaven zelfs de stad Furies veroveren, maar ze zullen niet lang bewaard worden.
Ondanks alle pogingen zal Crassus later alleen bekend worden als de winnaar van Spartacus, en weinigen die de naam van de Thraciër kennen, zullen de naam van Mark Licinius kennen. Hij zal erin slagen om de derde in het triumvirate van Caesar-Pompey-Crassus te worden, maar onder zijn controle zal hij alleen Syrië krijgen, waar het toen onrustig was. In 53 v.Chr. Krijgt Crassus de Parthen gevoed met gesmolten goud.
Maar het wordt een heel ander verhaal.
Gebaseerd op geschiedenisplezier
