Vandaag leren we hoe we zout kunnen maken. Vakantie op Sicilië is immers niet alleen de zee en het strand, maar ook veel educatieve bezienswaardigheden. Persoonlijk probeer ik geen zout in voedsel te eten, maar het blijkt niet zo eng te zijn.
Zout is zo alledaags dat we niet eens nadenken over waar het vandaan komt. Op Sicilië hebben we de gelegenheid gehad om in detail te leren over het winnen van zeezout, dat plaatsvindt in de buurt van Trapani, en hier is het zoutmuseum. Het is een paradox dat we veel kusten ter wereld hebben en dat zout op slechts enkele plaatsen wordt gedolven. Zoals ons werd verteld, is niet elke kustzone geschikt voor productie, maar slechts één waar een ondiepe bodem zich tientallen meters van de kust uitstrekt.
Zout productieproces
De kustzone is verdeeld in 4-5 niveaus, verschillend in hoogte. De allereerste, dichter bij de open zee gelegen, de hoogste en grootste.
Water komt erin met behulp van een speciale buis met interne bladen. De waterdiepte op het eerste niveau is niet meer dan een halve meter.
Verder stroomt het water van nature naar het volgende niveau en verder naar het laatste, waar uiteindelijk zout wordt gewonnen. Tijdens het passeren van alle niveaus wordt water gezuiverd van schadelijke bacteriën.
Om het proces te versnellen, wordt nu een speciaal basismengsel gebruikt, waardoor tot 15 centimeter zout wordt gevormd.
Het proces van zoutproductie was tweeduizend jaar geleden bekend, maar in Trapani verscheen de productie pas meer dan tweehonderd jaar geleden. En stel je voor dat het proces sindsdien niet veel is veranderd. Het enige nu is dat zout niet in zware emmers op zichzelf hoeft te worden gesleept.
Grote bedrijven waren echter in staat om het proces te mechaniseren, wat het ingewikkelder maakte met het verschijnen van een zuiveringsstap, wat leidt tot een afname van de kwaliteit van zout. Het feit is dat bij gebruik van handarbeid het zout schoon wordt verzameld, zonder vuil, en geen extra reiniging vereist.
Na directe inzameling wordt zout op de oever onder de tegels opgeslagen om volledig uit te drogen van vocht.
Zout komt natuurlijk niet meteen uit in de vorm waarin we het gewend zijn te zien. Aanvankelijk wordt het verkregen in grote massieve stukken, zoals deze. Het smaakt trouwens heel erg zout. Persoonlijk gecontroleerd door Arthur Yakutsevich.
Dus na een lange droogtijd wordt het zout naar de molen gestuurd, waar het korrels van gemiddelde grootte worden, waarna het wordt verpakt en het proces is voltooid. Je kunt dergelijk zout echter in geen enkele winkel kopen. Zoals alles dat met de hand wordt gedaan, kost het 10-15 keer meer en is zeldzaam. De kosten van een kilo organisch zout zijn bijvoorbeeld 12-15 euro. Maar zelfs als u zout gebruikt, dan is er maar één die veel nuttige sporenelementen heeft behouden.
Het proces van zoutproductie is alleen mogelijk in het warme seizoen, omdat het vereist een constante verdamping van water.
Daarom gebruiken eigenaren van zoutbedrijven in de winter watertanks voor de visteelt. En ook open visrestaurants, waar we het geluk hadden te lunchen. Maar we zullen u hierover vertellen, geachte lezers, in ons speciale gastronomische rapport.
Ik vond het zoutmuseum leuk. Het bevindt zich in de buurt van Trapani op het adres:
Museo del sale
Via delle saline snc, paceco
91100 Trapani, Italië
+39 0923 867442
Bekijk Trapani Zoutmuseum op Sicilië op een grotere kaart
Het hele jaar geopend van 9.30 tot 19.00 uur. Toegang is ongeveer 5 euro. Rondleidingen in het Italiaans en Engels.
Officiële website van het museum: www.museodelsale.it
