De geschiedenis van Palermo (Palermo) heeft 28 eeuwen. Gedurende deze enorme periode kende de hoofdstad Sicilië veel heersers, ervaren tijden van voorspoed en verval. Het moderne Palermo zit vol met levendige kleuren, tegenstrijdigheden en bezienswaardigheden, zo'n rijke geschiedenis van de afgelopen eeuwen heeft het gehaald.
De eerste informatie over Palermo verscheen in 734 voor Christus, toen de Fenicische zeelieden het Siciliaanse eiland in de wateren van de Egeïsche Zee ontdekten.
Door de schoonheid van het gebied getroffen, stichtten ze de havenstad Sousse (Fin. Zyz - "bloem"). Twee eeuwen lang was de ontwikkeling van de stad volledig afhankelijk van Carthago. De Feniciërs beïnvloedden de vorming van verschillende ambachten (sieraden, weven, glasproductie) en architectuur. Veel gebouwen behouden afdrukken van de Fenicische invloed in de vorm van originele ornamenten, kleurrijke glas-in-loodramen, plots van heidense mythologie.
Romeinse heerschappij
Carthago verloor de macht over Palermo tijdens de Eerste Punische Oorlog en verloor terrein aan Rome. Palermo werd gevangen genomen door de Romeinen in 254 v.Chr. e.
Het was noodzakelijk om de Punische oorlog te beëindigen en de bestaande handelsbanden te behouden, zodat de stad speciale rechten kreeg - de gemeenten. Alle burgers werden beschouwd als juridische onderdanen van het Romeinse rijk, hadden het recht op zelfbestuur. wanneer de Romeinen wonnen de Punische oorlog, Keizer Octavianus Augustus (lat. Octavianus Augustus) veranderde de status van de stad.
De grootste haven van Sicilië bracht te hoge inkomens op om haar vrije ontwikkeling mogelijk te maken, Palermo werd veranderd in een kolonie.
Gedurende 6 eeuwen verwoestten de Romeinen de regio. Gelovige legionairs brachten echter een nieuwe religie naar Sicilië - het christendom, dat de spirituele basis van het volk werd.
Barbaarse invloed is klaar
Van 440 tot 515, barbaarse volken sprongen gretig op weerloze kolonies. Het Romeinse rijk viel en de stammen van Vandalen en Ostrogoten begonnen te vechten voor Sicilië. De winnaar was Theodoric de Grote - de koning van de Ostrogoten, die beroemd wilde worden als een opvolger van de Romeinse tradities. Het bord is klaar om in 535 de Byzantijnse keizer Justian I te stoppen (lat.Flavius Petrus Sabbatius Iustinianus).
Dominion of Saracens
In de 9e eeuw 'verliet' Sicilië de handen van de Byzantijnse keizer Michael II Travl (Grieks: Μιχαήλ Β 'ο Τραυλός). Het verhaal had een nogal pikante kleur: de admiraal van de Byzantijnse vloot Euphemius zou met een katholieke non trouwen. De toorn van de keizer dreef de afvallige naar Noord-Afrika, waar de commandant de steun kreeg van de Aglabid-dynastie. Euphemius hielp de Saraceense qadiy Asad ibn al-Furat (Arabisch. أسد بن الفرات) om Sicilië te veroveren. De Saracenen versterkten de welvaart van maritieme handelsroutes en gaven de stad een nieuwe naam - Balarm. De Grieken veranderden het vervolgens in Panormos (Grieks Πάνορμος - "veilige haven").
Norman Conquest
Aan het begin van het 2e millennium ging de geschiedenis van Palermo voorbij onder de vlag van de Normandische veroveraars. De Normandische invasie begon in 1061 onder leiding van graaf Robert Guiscard (oude regisseur Robert Viscart).
Gedurende 11 jaar werden alle Saracenen uit Sicilië verdreven.Sicilië kreeg de status van het koninkrijk onder Roger II (Ruggero II di Sicilia), de tweemaal gekroonde heerser van Palermo. Roger manoeuvreerde vaardig in de politieke strijd om spirituele kracht die uitbrak tussen de antipope Anaclet II en Paus Innocentius II.
Roger ontving de eerste kroon van Anaclet. Toen de antipope de oorlog voor de pauselijke troon verloor, bevestigde Innocentius II met tegenzin de kroning in 1139, volgens het Minyany Vredesverdrag. Koning Roger regeerde behendig over het land - bijna een eeuw lang was Sicilië de belangrijkste zeekracht van de Middellandse Zee.
De Noormannen bouwden vele prachtige gebouwen in Palermo, het Normandische paleis en de kathedraal van de veronderstelling van de Heilige Maagd Maria zijn vooral dol op de stedelingen.
De verklaring van de Hohenstaufen-dynastie
De dood van Roger leidde tot een hevige strijd tussen zijn erfgenamen. Aanvankelijk was de macht in handen van William I the Evil (Guglielmo I il Malo), die de dynastie bijna vernietigde en de oorzaak werd van de opstand van de baronnen. Vervolgens ging de controle over naar William II Good (Guglielmo il Buono), die vrede vestigde op Sicilië, maar zijn rechtmatige erfgenamen niet achterliet. Tancred van Lecce, Roger di Andria en Henry VI van Hohenstaufen (de Duitse Heinrich VI) begonnen te vechten voor de troon, die uiteindelijk de macht over Sicilië voor zijn dynastie wist te bereiken.
Een toename van culturele ontwikkeling begon in Palermo in de 13e eeuw nadat Frederik II (Duits: Friedrich II von Hohenstaufen) het hele keizerlijke hof naar de hoofdstad vervoerde.
De koning van Sicilië leidde de 6e kruistocht en was in staat om zonder een enkele strijd, met uitsluitend diplomatieke methoden, christenen terug te keren naar de macht over Jeruzalem.
Frederick II had onbeperkte invloed op de middeleeuwse wetenschap, omdat hij de eerste instelling voor hoger onderwijs in Europa oprichtte - de Universiteit van Napels. De keizer werd herhaaldelijk geëxcommuniceerd van de katholieke kerk, de Antichrist en de rebel genoemd. Het was echter dankzij zijn moeilijke beleid, Palermo kreeg onbeperkte invloed op Sicilië en werd het epicentrum van de culturele ontwikkeling van Europa.
Siciliaanse vespers
In de 13e eeuw ging de macht over Sicilië naar Karl van Anjou (FR. Charles d'Anjou), meedogenloos elke opstand onderdrukkend. De Fransen verwierven brede haat na de executie van de laatste erfgenaam van de Hohenstaufen-dynastie - Prins Conradin. Toen Karl van Anjou het Siciliaanse landbezit (samen met de boeren) begon te verdelen onder de leden van zijn dynastie, was het geduld van de mensen uitgeput.
Het luiden van de bel, die de gelovigen 's avonds op Sicilië uitnodigde, was een signaal voor rebellie. Siciliaanse rebellen en de kroon van Aragon, geleid door Giovanni di Procida, kwam met de slogan: "Dood aan alle Fransen!". De veldslagen waren zo hevig dat in een paar weken alle Fransen op het eiland werden afgeslacht.
Spaanse overheid
De kroon ging over naar de Spaanse keizer Pedro III van Aragon (Pietro III d'Aragon), die de anti-Franse opstand sponsorde. De invloed van de Spaanse koning was niet voldoende om de instorting van het hele Siciliaanse koninkrijk te bereiken. En omdat Pedro III openlijk weigerde de suzerainty van de paus te erkennen, begon een zwarte streep voor de Sicilianen.
In 1799 ging de macht naar Ferdinand IV (Ferdinando IV) - de vertegenwoordiger van de Bourbon-dynastie. Ferdinand IV probeerde Napels en Sicilië te verenigen, wat massale protesten veroorzaakte. In 1847 begon een grootschalige opstand in Palermo, die snel uitgroeide tot een opstand in de hele staat. In 1848 werd de koninklijke macht ten val gebracht en werd een interim-regering onder leiding van het parlement opgericht.
Italiaanse periode
Palermo werd een deel van Italië in 1860 nadat Giuseppe Garibaldi de definitieve ineenstorting van het Koninkrijk van de twee Siciliëen bereikte.
De Italiaanse periode bracht de stad langverwachte vrede. De wereld werd slechts eenmaal gebroken - tijdens de Tweede Wereldoorlog beschadigde het luchtbombardement het oude deel van de stad.
Modern Palermo is een rustige oase van betaalbare ontspanning. De stad verwelkomt toeristen van over de hele wereld en toont verbazingwekkende architecturale monumenten uit de grote geschiedenis.
